အပစ္ရပ္ဖို႔ ဘာလိုေသးလဲ

အစိုးရနဲ႔ လက္နက္ကိုင္တုိင္းရင္းသားအဖဲြ႔ေတြ တစ္တုိင္းျပည္လံုးဆိုင္ရာ အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္တစ္ခု လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္ေရး ညႇိႏႈိင္းလာလိုက္တာ ေအာင္ျမင္မႈရလုနီးၿပီလို႔ ဆုိပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြအရ အခ်က္ေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္ပါတဲ့ အပစ္ရပ္ စာခ်ဳပ္မူၾကမ္းကို ညႇိတာ၊ ခုဆို ေလးခ်က္ေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္အခ်က္ေတြ က်န္ေနေသးတာလဲ၊ တစ္တုိင္း ျပည္လံုးဆုိင္ရာ အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္ ဘယ္အခ်ိန္ လက္မွတ္ထိုးႏိုင္မွာလဲ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပဲြႀကီးကိုေရာ ဘယ္အခ်ိန္ စႏုိင္မွာလဲဆိုတာ ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါ့မယ္။

သေဘာတူညီခ်က္မရေသးဘဲ ဆက္ၿပီး ညႇိႏႈိင္းဖို႔ လိုတဲ့အထဲက အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားအဖဲြ႔ေတြရဲ႕ တပ္သားသစ္စုေဆာင္းမႈဆိုင္ရာ ကိစၥပါ။ အစိုးရနဲ႔ တပ္မေတာ္ဘက္ကေတာ့ အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကလိုပဲ အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားခ်ိန္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕ေတြကို တပ္သားသစ္စုေဆာင္းတာ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။

တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့အားေလ်ာ္စြာ အသက္ႀကီးလို႔၊ ေသဆံုးလို႔၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလို႔၊ ဆက္ၿပီး တာ၀န္မထမ္းေဆာင္ခ်င္ေတာ့လို႔ တပ္က စြန္႔ခြာသူေတြဆိုတာ ပံုမွန္ရွိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တပ္ဖဲြ႕ရွင္သန္ဖို႔ဆိုရင္ တပ္သားသစ္ စုေဆာင္းတာလည္း ရွိေနမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓမၼ စုေဆာင္းတာမ်ဳိးမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ေလာက္ကိုပဲ စာခ်ဳပ္ထဲ ထည့္သြင္းခ်င္တာပါ။ အဲဒီအခ်က္ ညႇိလို႔ မရေသးပါဘူး။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ထုတ္ ျမ၀တီသတင္းစာထဲမွာ “ဘန္ေအာင္လွ” ဆိုတဲ့ ကေလာင္နဲ႔ “တည္ဆဲဥပေဒမ်ားအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုး ေဆာင္ရြက္မွသာ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ တပ္မေတာ္က ထုတ္တဲ့ သတင္းစာမွာပါတဲ့ အဲဒီေဆာင္းပါးဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ သေဘာထားအျမင္ကို ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးတစ္ေနရာမွာ ခုလိုေဖာ္ျပထားပါတယ္။

“ယခုအခါ လက္နက္ကိုင္တုိင္းရင္းသားအဖဲြ႔ တခ်ဳိ႕မွာ ၎တို႔ လႈပ္ရွားရာ ေဒသမ်ားတြင္ ေက်းရြာမ်ားမွ အတင္းအဓမၼ လူသစ္စုျခင္း၊ ေငြေၾကးရရွိေရးအတြက္ ဆက္ေၾကးေကာက္ျခင္း၊ တရား၀င္အစိုးရသဖြယ္ မိမိတို႔ ႏုိင္ငံအတြင္းမွ ကၽြန္းသစ္ႏွင့္ အျခားသယံဇာတမ်ားကို လက္ညႇိဳးထိုးေရာင္းခ်ျခင္း၊ ေမွာင္ခိုပစၥည္း တင္သြင္းျခင္း စသည္တို႔ လုပ္ေဆာင္ေနသည္မွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်းရြာအတြင္း လူသစ္ အတင္းစုေဆာင္းမႈေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားမွာလည္း မိမိ၏ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပင္ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ တိမ္းေရွာင္ေနရသည္” စသျဖင့္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ေဆာင္းပါးတစ္ေနရာမွာလည္း အစိုးရဘက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာထံုးစံအတုိင္း Peace Process ေခၚ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ လုပ္ေနေပမယ့္ “အခ်ဳိ႕အဖဲြ႔အစည္းမ်ားမွာ လူသစ္စုေဆာင္းျခင္း၊ အေျခခံစခန္းမ်ား တိုးျမႇင့္တည္ေဆာက္ျခင္း၊ သေဘာတူညီထားေသာ နယ္ေျမကို ေက်ာ္လြန္၍ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား နယ္ေျမအား ကာကြယ္ေပးသေယာင္ ေက်ာ္လြန္သြားလာ လႈပ္ရွားျခင္း”ေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ျပစ္တင္ ႐ႈတ္ခ်ထားပါတယ္။ ေျပာရရင္ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ တပ္သားသစ္စုေဆာင္းတဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ ေရွ႕လာမယ့္ စည္းေ၀းပဲြေတြမွာ အေသအခ်ာ ညႇိၾကရဦးမွာပါ။

ေနာက္ထပ္ ညႇိဖို႔လိုအပ္ေနတဲ့အခ်က္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ မူေဘာင္ေဆြးေႏြးပဲြမွာ ဘယ္သူေတြ ပါ၀င္ၾကမလဲဆိုတဲ့ ကိစၥပါ။ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ အစိုးရဘက္က အစိုးရ၊ တပ္၊ လႊတ္ေတာ္ သီးျခားစီ ပါ၀င္ၿပီး အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အစုအဖဲြ႕နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီ ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖဲြ႕ေတြ၊ အျခား အင္အားစုေတြကို ပါ၀င္ေစလိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားေတြဘက္ကေတာ့ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တပ္အားလံုး အတူတူပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အစုအဖဲြ႕တစ္ခုအေနနဲ႔ ပါ၀င္၊ က်န္ လက္နက္ကိုင္တုိင္းရင္းသား အစုအဖဲြ႕ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ကိုယ္စားျပဳသူေတြ စုစုေပါင္း သံုးပြင့္ဆုိင္ေလာက္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးသင့္တယ္လို႔ တင္ျပထားၾကပါတယ္။ ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ အာဏာလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနဲ႔ ျပည္သူကို ကိုယ္စားျပဳသူေတြ တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးခြင့္ ရသင့္ပါတယ္။ အာဏာလုပ္ပိုင္ခြင့္လည္း မရွိ၊ ျပည္သူေတြကိုလည္း ကိုယ္စားမျပဳႏုိင္သူေတြကို ထည့္သြင္းထားတာဟာ ေဆြးေႏြးပဲြကို အက်ဳိးမျဖစ္ထြန္းေစပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ လက္ရွိေအာင္ျမင္မႈ ရလုနီးနီးျဖစ္ေနတဲ့ အစိုးရနဲ႔ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ ေဆြးေႏြးပဲြပံုစံကို အတုယူႏုိင္ပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ အာဏာလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ၿပီး ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေရး ကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔ကိုလည္း က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ ဖဲြ႔စည္းထားႏုိင္လို႔ ခုလိုခရီးေရာက္ေအာင္ ေဆြးေႏြးႏုိင္တာပါ။ မဆိုင္သူေတြ ပါလာရင္၊ ေဆြးေႏြးမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ အခ်ဳိးအစားမမွ်တရင္၊ ေဖာင္းပြမ်ားျပားေနရင္ ခရီးေရာက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ေဆြးေႏြးတဲ့ ပံုစံဟာလည္း သေဘာတူညီခ်က္မရရင္ ရတဲ့အထိ ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းၾကလို႔ ခုလိုရလဒ္ေကာင္းေတြ ရလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပံုစံ အတုယူရပါမယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမား တခ်ဳိ႕တင္ျပသလို လူ ၉၀၀၊ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ အစည္းအေ၀းႀကီးေတြလို လူမ်ားၿပီး ပဲြမစည္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔ စက္တင္ဘာထဲမွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႔ၾကပါဦးမယ္။ ညႇိႏႈိင္းၾကပါဦးမယ္။ ၂၀၁၄ မကုန္ခင္မွာေတာ့ တစ္တုိင္းျပည္လံုးဆုိင္ရာ အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ခု လက္မွတ္ေရးထိုးႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီသြားရာလမ္းအတြက္ ပထမဦးဆံုး အစျပဳတဲ့ ေျခလွမ္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္စရာ အမ်ားႀကီးက်န္ေနပါေသးတယ္။ ႏိုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပဲြေတြ လုပ္ေနခ်ိန္အေတာအတြင္း ေနာက္ထပ္ တိုက္ပဲြေတြ ထပ္မျဖစ္ရေလေအာင္ အပစ္ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေရးအဖဲြ႔ေတြ ဖဲြ႔ရမယ့္ကိစၥ၊ ႏွစ္ဖက္တပ္ဖဲြ႔ေတြ လိုက္နာရမယ့္ စစ္သည္ေတာ္ က်င့္၀တ္ေတြ သေဘာတူညီမႈရေအာင္ လုပ္ရမယ့္ကိစၥ၊ တပ္ေနရာခ်ထားေရး၊ လႈပ္ရွားနယ္ေျမ သတ္မွတ္ေရး ကိစၥ၊ ဒုကၡသည္ေတြ ေနရပ္ျပန္ေရး ကိစၥ၊ ဒုကၡသည္ မျဖစ္ေပမယ့္ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနရသူေတြ ေနရပ္ျပန္ၿပီး လုပ္ကိုင္စား ေသာက္ႏုိင္ေရးကိစၥ၊ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းေတြ ရွင္းဖို႔ကိစၥ၊ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ဖံြ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ေရးကိစၥ စတာေတြ တသီတတန္းႀကီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရပါဦးမယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပႆနာေတြကို ပစ္ၾကခတ္ၾက၊ တုိက္ခိုက္ၾက၊ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ၾကဆိုတဲ့နည္းကို မက်င့္သံုးၾကဘဲ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေျဖရွင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ အျမစ္တြယ္လာမွသာ အနာဂတ္အေရး စိတ္ေအးရမွာပါ။

Mizzima